nasza zwariowana rodzinka

Zawsze bardzo mocno wierzyłam, że MOŻNA pogodzić pracę z macierzyństwem. Chcieć znaczy móc, myślałam i wydawało mi się to takie proste. Teraz mówię, że MUSI się dać. Musi, kiedy uwielbia się, tak jak ja, i swoje dzieci, i swoją pracę. Musi, choć nie do końca wiem jak. Są momenty, że pomóc mógłby jedynie dar bilokacji. Bo znowu jestem spóźniona z jakimś artykułem, bo dziesiątki maili czeka na przeczytanie, nie mówiąc już o odpisaniu, bo komuś coś obiecałam… Tymczasem ja zasypiam nad rosołem, którego nie może nie być, bo Helenka tak go lubi. I ogarniam małe filiżanki Tosi, w których ona serwuje swoją kawę-na-niby.

Kiedy wychodzimy z mężem z domu, głównie do pracy, Lusia (od Helusia) pyta za
każdym razem: „A ja pojecham ziami?”, co w języku dwulatki znaczy: „Zabierzecie
mnie ze sobą?”. Już za drzwiami dopadają mnie wstrętne myśli. Że mało mnie w
domu. Że moje dziewczyny są wychowywane bardziej przez nianię i przedszkole niż
mnie samą. Że, od kiedy jestem mamą, czas przestał być po mojej stronie i tak
ścigamy się codziennie, on i ja – tyle, że ja ciągle na straconej pozycji…

one razem

Będąc w pracy, zawsze omija mnie coś z życia moich małych dziewczynek. Będąc z nimi, nie mogę podejmować wszystkich “pracowych” wyzwań. Zawsze mam kaca moralnego w stosunku do kogoś – swoich dzieci, Klientów, siebie samej.

Czy może to tylko Internet potrafi tworzyć taką piękną rzeczywistość?