Robert Warzycha

Tradycyjnie zacznę od plusów. Koszula. W ładnym odcieniu niebieskości, który pasuje do naturalnej kolorystyki skóry i włosów Pana Roberta.

Niestety, to by było na tyle, jeśli mowa o mocnych stronach tegoż zestawu ubraniowego.

 

Pierwszy minus za niekompatybilność stylów. Buty zdecydowanie bardziej nadają się do garnituru niż chinosów. Spodnie typu chino mają nogawki o prostym kroju i zwykle szyte są z grubo tkanej bawełny, co powoduje, że wydają się być optycznie cięższe – jak jeansy. Zatem fason butów nietrafiony, są one za delikatne, odpowiednie tylko do klasycznych spodni garniturowych. Poza tym, z całym szacunkiem dla osoby pana Roberta i jego profesji, wspomniane buty wyglądają tak, jak gdyby nie raz i nie dwa miały autentyczny kontakt z piłką. Takie traktowanie eleganckich butów jest niedopuszczalne,  nawet przez piłkarza.

 

Panu Robertowi wytknę także kurtkę. Nie znajduję dla niej uzasadnienia w danej sytuacji. Jest to odzienie wierzchnie, które na konferencji nie może zastępować marynarki. Poza tym, jest ona za duża, co widać na linii ramion, wyraźnie opadających. Jej czarny kolor jest silnie kontrastujący z błękitną koszulą i brązowymi spodniami, co razem nie stanowi spójnej całości. Nie ratują tego ani czarne buty, ani pasek. Wszystko nie tak. Dodatkowo, długość kurtki zwraca uwagę na bardzo wygniecione spodnie, których nie będę komentować.

 

Moja ocena jest dziś bardzo surowa, ale nie wynika to ze złej woli. Żal mi, kiedy widzę wysokiego, szczupłego mężczyznę, który ma w sobie ogromny potencjał, aby wyglądać dobrze. Wiem, wiem… „nie szata”, ale jednak „Jak Cię widzą, tak Cię piszą.”