Jest taka kategoria ubrań, która stawia czynny opór światowym domom mody i ich domownikom. Te ciuchy to zmora naszych drugich połówek, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Zakładając takie cacko na siebie, w oczach naszego partnera przeistaczamy się w skunksa, który paskudzi zmysł wzroku. Różne są historie tych ubrań. Jedne zalęgły się w szafie, bo coś się nam kiedyś wydawało. Inne są wyblakłym wspomnieniem jakiejś miłej przygody z przeszłości w stylu „XIX Studencki Spływ Kajakowy rzeką Pilicą, Przedbórz – Kielce, 1997”. Jeszcze inne są „jajcarskim” prezentem od znajomych, którego wyrzucenie z automatu rzuciłoby nieodwracalną i przerażającą klątwę na nasze, i tak zszargane wzlotami i upadkami, relacje. Powodów, dla których te wszystkie ciuchy z nami zamieszkały jest sporo. Powodów, dla których nie zostały wywalone jest jeszcze więcej. „To mi zostaw, będę miał do koszenia”, „Nie wyrzucaj tego, ja sobie to powieszę w garażu”, „Chyba fajne, żeby tak tutaj polatać, co?”, „Te spodnie to myślałam, żeby do sprzątania mieć”. Jest jednak coś, co łączy te wszystkie łachmany. Rzadko są wykorzystywane do deklarowanych celów, stają się raczej prymitywną, ale i rzeczywistą formą casualowego stylu. Czasem, o zgrozo, wyskoczy się w tym do sklepu po śmietanę, bo zabrakło do zupy.
Te ubrania powinny spłonąć, pójść do utylizacji, zostać pocięte, podarte, zmielone, oblane żrącym kwasem i na koniec jeszcze raz spłonąć. Tak, żeby mieć pewność, że już go/jej nigdy w tym nie zobaczysz.
Jest jednak coś, co nie pozwala ich tak po prosu wywalić do kosza. Działa wtedy ten sam mechanizm, który się włącza, gdy w ręce, podczas sprzątania wpadnie nam obrazek z kolędy – wyrzucenie grozi piekłem. O tak, spróbuj mi to wyrzucić!
Może te ciuchy są święte?
Maciek Szczęch
Tak są święte ☺ I o ile każdy inny ciuch z łatwością potrafię zastąpić innym to na te jedynie działa moje rośnięcie wielokierunkowe nic innego. I tylko w przypadku wzrostu powodującego rwanie w strzępy.